Παμε Eurovision;; "-Ε, τι να κανουμε, παμε..." (Part 1)

Εχοντας απομεινει λιγοτερο απο μια εβδομαδα για τον ελληνικο τελικο, βρισκω την ευκαιρια ως γνησιος μουσικοφιλος να εκφρασω κι εγω την αποψη μου για τα 6 τραγουδια που ειναι υποψηφια να μας εκπροσωπησουν, καθως επισης και την επιτυχια που προβλεπω να εχουν αναμεσα στις 42 χωρες που θα λαβουν μερος.

Σε γενικες γραμμες, η πρωτη μου γευση οταν ακουσα τα τραγουδια ηταν μετρια εως απογοητευτικη. Το μονο ονομα που μου ειχε κανει εντυπωση ηταν του Γιαννη Σαββιδακη, ο οποιος ωστοσο αποριφθηκε λογω πρωτεραιοτητας σε «νεους και ανερχομενους καλλιτεχνες». Και μονο απο αυτο, οσο και απο την εικονα των τραγουδιων, φαινεται οτι δεν θα ασχοληθουμε για κατι παραπανω απο μια θεση στον τελικο, η εστω στη 15αδα. Και πολλοι εξαλλου, θα πουν «καλυτερα, ποιος πληρωνει τετοιες εποχες για διοργανωση σε περιπτωση νικης;;»

Δυστυχως, απο τη στιγμη που βαλαμε συμμετοχη, τα χρηματα για το promotion του εκαστοτε τραγουδιου δεν τα γλιτωνουμε. Και αφου η καλυτερη επιλογη ειναι το πολυ για 10^η θεση, θα λεγε κανεις οτι ισως δεν θα πρεπε καν να λαβουμε μερος. Η απαντηση σε αυτο, ειναι μαλλον ο ολος ντορος που γινεται καθε χρονο για τον διαγωνισμο στα ΜΜΕ.

Περα απο αυτο... ο καθενας εχει το δικο του ακουσμα για τη μουσικη, και συνεπως τη δικες του αποψεις. Προειδοποιω βεβαια, οτι οι αποψεις μου θα ειναι αρκετα «επιθετικες», μιας και δεν αξιζει να κανω κριτικη χωρις το αξεπεραστο γουστο μου ως αξονα (θυμηθειτε το υστερογραφο στο αρθρο για τα «πιο αντιπαθητικα ονοματα»).

Κοκκινα Χαλιά- “Come with me” (μτφ. «Ελα μαζι μου»)

Στιχοι: Κοκκινα Χαλια, Ανδρεας Γαλανοπουλος

Μουσικη: Κοκκινα Χαλιά

Η μια απο τις δυο ροκ μπαντες που βαζουν υποψηφιοτητα. Περα απο τις εννοιες της «φρεσκαδας και νεανικοτητας», ο ρυθμος του τραγουδιου φαινεται στην αρχη πολλα υποσχομενος. Μονο ο ρυθμος ομως, δεν φτανει για να απολαυσεις ενα τραγουδι.

Συνεπως, ξενερωνω οταν πισω απο την επενδυση με γρηγορο ροκ, ακουω ενα παιδικο wannabe rocking τραγουδι, οπου το μονο που σου μενει στο τελος ειναι η ζωντανια στο ρυθμο του. Κατα τ'αλλα, αν το συγκροτημα λεγεται "Κοκκινα Χαλιά", το τραγουδι θα επρεπε να λεγεται "Μαύρα Χάλια".

To κουπλε δεν ταιριαζει ωραια με το υπολοιπο τραγουδι, και ακουγεται σαν να αντιγραφει τo Elvis Presley-era ροκαρισμα. Το δε ρεφραιν, ειναι αυτο που το απογειωνει μεν, αλλα δεν παυει να ειναι απλοικο. Παρατηρηστε πως χρησιμοποιει το ροκατζιδικο στυλ του στο ρεφραιν για να καλυψει το ποσο μονοτονες ειναι οι επαναληψεις.

Τελος, δεν υπαρχει κανενα εθνικ στοιχειο, αφου και μονο το στυλ του παραπεμπει σε χαζο-αμερικανικο school-rock στοιχειο. 

Δυστυχως με λιγα λογια, δεν λεει πολλα, και επισης δεν φαινεται να κερδιζει τις καρδιες των Ελληνων, οποτε οι ‘ψηφοφοροι’ μαλλον δεν θα «ερθουν μαζι τους».

Θεση που προβλεπω να παρει αν επιλεγει: 30 εως 20.

Αντιγονη Ψυχράμη- “It’s all Greek to me” (μτφ. «Μου ειναι ολα Ελληνικα»)

Στίχοι: Δημήτρης S, Gerarg James Borg

Μουσική: Απόστολος Ψυχράμης

Κατ αρχην, το οτι προσπαθει να εισαγει ελληνικο στοιχειο με το να βαλει τη λεξη “Greek” στο στιχο, ειναι μαλλον για γελια. (μην εξαπτεστε, ελεγξα τους στιχους, και δεν υπαρχει τιποτα αλλο που να συνδεει, ουτε το “its all Greek to me” ουτε την Ελλαδα)

Οσο για το ιδιο το τραγουδι, ειναι ανεβασιαρικο χαρη στο clubbing στυλ του, αλλα ας το παραδεχτουμε: οι Ελληνες δεν ειμαστε τοσο καλοι οσο οι Αμερικανοι στο να φτιαχνουμε στριπτιζο-μπιτακια. Οπως και στην παραπανω περιπτωση, το μονο που σου μενει ειναι η ζωντανια στο ρυθμο.

Αυτο που προκαλει την πιο ασχημη εντυπωση ειναι η χαλια φωνη της τραγουδιστριας. Εδικα στο ρεφραιν, λες και προσπαθουν να το αναδειξουν.

Συγχωρεστε με, δεν ξερω τι εστι Ψυχραμη, αν ειναι στ αληθεια ασχημη η φωνη της, η απλως δεν της παει το αγγλικο. Αλλα αν στο playback ακουγεται σαν ξεκωλο-wannabe-τραγουδιστρια που δουλευει σε σκυλαδικα, καλυτερα να μην ανοιξω τον ηχο κατα τη διαρκεια του live. Οχι, δεν μου αρεσουν τα μπαλαντοειδη τραγουδια, ουτε με ενδιαφερει να ειναι σοπρανος ο καλλιτεχνης. Αλλα η σκυλε φωνη της κρυβει το οποιο ωραιο στη μελωδια του τραγουδιου.

Ενα τετοιο μπιτακι βεβαια, απαιτει και την καταλληλη χορογραφια, οποτε θα πρεπει η Αντιγονη να μας δειξει και τι ικανοτητες εχει στη σκηνη, εκτος απο τη φωνη.

Το τραγουδι θα ακουστει σιγουρα στα club και στα στριπτιζαδικα, αλλα και παλι παραμενει μια καρικατουρα του αντιστοιχου αμερικανικου στυλ.

Θεση που προβλεπω να παρει αν επιλεγει: 35 εως 20.

Τριημιτονιο- “Xαμογελα”
Στίχοι: Βαγγέλης Κωνσταντινίδης
Μουσική: Νίκος Τερζής

Μπορει να μην ειμαι επαγγελματιας καλλιτεχνης. Μπορει να μην εχω σπουδασει σε ωδειο. Μπορει να μην παιζω καποιο οργανο. Μπορει να μην ξερω να ξεχωριζω αν η νοτα που ακουσα ειναι το «σολ» η το «λα-διεση». Η μουσικη ομως, ειναι πρωτα αισθηση και μετα γνωσεις. Οποτε δεν χρειαζεται να εισαι επαγγελματιας για να καταλαβεις αν ενα τραγουδι ειναι δουλεμενο η οχι. Κανει «μπαμ» οταν ενα τραγουδι βασιζεται απλα σε εναν κλισε στιχο και σε μια προχειρη μελωδια, γραμμενα «στο ποδι», η απο παιδι 15 χρονων.

Στο συγκεκριμενο, το κουπλε σωζει λιγο την κατασταση, αλλα το ρεφραιν ειναι απαλευτο. Ακομα και αυτο το στοιχειο αποδεικνυει ποσο αδουλευτο ειναι το κομματι. Το ρεφραιν συνηθως ειναι η «καρδια» του τραγουδιου. Οταν ακους μια ωραια εισαγωγη, η ενα κουπλε που τουλαχιστον ακουγεται, τοτε περιμενεις το κυριο μερος να σε «ανεβασει» αναλογα. Οταν λοιπον ακους ενα ρεφραιν που ειναι σαν να ειπαν «ας βαλουμε κι ενα ρεφραιν, να φανει οτι κατι καναμε», τοτε δεν εχεις κανενα λογο να ξανακουσεις το κομματι!!

Στη συγκεκριμενη περιπτωση, το ρεφραιν ειναι η επιτομη της κλισε-δουρας και της προχειροτητας. Στην ουσια, ειναι μια παιδικη μελωδια που απλως επαναλαμβανεται 4 φορες (απλα σε διαφορετικο τονο, για ξεκαρφωμα). Για ενδιαφερουσα ενορχηστρωση, ουτε λογος. Οποτε, αφου το ακουσεις, το χερι σου παει αυτοματα στο επομενο track στο youtube.

Η στιχουργια κινειται στο ιδιο μοτιβο, και δεν αποτελει δικαιολογια το οτι ειναι το μονο τραγουδι που εχει αποκλειστικα ελληνικο στιχο.

Καπου το χουμε ξανακουσει αυτο: Χαμογελα, αστα ολα πισω, να περνας ωραια, η ζωη ειναι ωραια... να ζεις το ‘να... χαμογελα για τ’ αλλο... μην σε νοιαζει το παραλλο... Οκ, το καταλαβαμε!! Το χουμε εμπεδωσει εδω και 2 χρονια, οπου σχεδον ολα τα νεανικο-ποπ-ροκ τραγουδια (και τα ποιηματακια στο facebook) εχουν περιπου τον ιδιο στιχο!!

Φυσικα, δεν ειναι αυτος ο λογος για τον οποιο δεν μου κανει αισθηση το τραγουδι. Προσωπικα, δεν κρινω ενα τραγουδι τοσο απο τα λογια του- ειναι σαν να βλεπεις τσοντα και να σε νοιαζει η υποθεση. Πολλες φορες ομως, η ιδια η μουσικη ειναι σαν να «σου μιλαει», και οι στιχοι παιζουν το ρολο των «υποτιτλων». Ετσι λοιπον, η αξια των στιχων ειναι συμπληρωματικη: μπορουν ενα ωραιο τραγουδι να το μετατρεψουν σε τραγουδαρα, η να «δεσει» μαζι με το τραγουδι και να εξακριβωσει το που απευθυνεται, με τι ορεξη το γραψε ο συνθετης, και με τι ορεξη το ακους.

Το «Χαμογελα» λοιπον, εχει αυτο το δεσιμο: Ενα βαρετο τραγουδι, με ενα βαρετο στιχο.  Βασιζεται στο να προσελκυσει τη νεολαια με το νεανικιστικο-φρεσκαδιστικο-αισιοδοξιστικο στυλ του, και τα αλλα «τ’ αφησε ολα πισω». Ειναι ο,τι πρεπει για μουσικη τιτλων σε πρωιναδικη εκπομπη, αλλα οχι για Eurovision.

Θεση που προβλεπω να παρει αν επιλεγει: 42 εως 30.


Τα υπολοιπα 3 τραγουδια θα ακολουθησουν στο 2ο part...